Rozdział 31 Godzina Czarów cz.2

   Dedyk dla Niezgodnej Heroski :)
INTERNET WRÓCIŁ *.* A za powstanie tego rozdziału jestem wdzięczna mojemu katarowi, który przytrzymał mnie dziś w domu :/ Mam nadzieję,że jeszcze gdzieś tu jesteście :c Przepraszam,że mnie tak długo nie było. I przepraszam za ewentualne literówki, ale ostatnio psuje mi się wzrok i jeszcze przez te choróbsko jakoś gorzej myślę...
Mam też dla was ankietę! :) Na FP stronki pojawiła się już dawno, ale i tak ją tutaj wstawię :) Bardzo proszę o udział, jest krótsza od poprzedniej:<KLIK>


      Nie chciałam wracać do Peety. Nic mnie już tam nie ciągnęło, jak gdyby wygasło całe przyciąganie, jakie odczuwałam jeszcze tak niedawno. Co miałam tam zastać? Albo zmarłego albo umierającego. Żadna z tych opcji mi się nie podobała. Mimo to szybko się tam pojawiłam. Nie chodziło wcale o zimno na dworze, gdzie w rzeczywistości panował przyjemny dla skóry chłód, ani o komary, chociaż te akurat bombardowały mnie od stóp do głów. Coś kazało mi tam po prostu pójść.
          Kiedy tam weszłam, serce Peety kończyło już swoja pracę. Dźwięki stawały się coraz częstsze i wyższe, jednak nikt tu nie przychodził. Każdy pielęgniarz i lekarz musiał wiedzieć,że to już ostateczny koniec. Mimo to starałam się jak najmniej razy wymawiać to słowo, ponieważ każdy z tych momentów był jak ogromny wybuch wewnątrz mojej czaszki, z którego odłamki boleśnie wżynały się w kości głowy, pozostawiając za sobą cierpienie, bolesną gorycz w ustach i łzy w oczach, przesłaniające,lecz pozostawiające taką samą, tą straszną rzeczywistość. Miałam ochotę wyć na dworze do bezdusznego, pustego księżyca, równie samotnego i niezrozumianego jak ja w tamtej chwili. Tylko tyle. Nic więcej.
           Dlatego też z największym trudem usiadłam na skraju łóżka. Zaczęłam powoli głaskać jego miękkie, złote włosy, jednocześnie odgarniając je z twarzy. Kciukiem przesuwałam raz po raz po jego zimnym, jak lodowata woda zimą w rzece, policzku. I czekałam.
           Mimowolnie wspominałam. Nawet nie zdawałam sobie sprawy ze słów, które wyrzucałam z siebie z prędkością karabinu maszynowego.
-Na co było to wszystko? Zostałam twoją sojuszniczką,gdy odnalazłam cię trawionego gorączką pod mułem. Zaopiekowałam się tobą i udawałam twoją ukochaną. Byłam przy tobie, zaryzykowałam życie, aby zdobyć cenne lekarstwo na posocznicę. Razem polowaliśmy na Cato. Poświęciłam ostatnią strzałę,żeby podtrzymać cię przy życiu jeszcze jedną noc. Byłam blisko ciebie. Uciekłam się do podstępu, abyśmy mogli uciec z tej cholernej areny...
Zamilkłam, ale tylko po to,żeby wziąć oddech i móc kontynuować ten dziwny monolog.
-Areny, na którą znów trafiliśmy. Byłam gotowa oddać za ciebie życie. Kiedy zostałeś osaczony...znienawidziłam cię, ale i to nie trwało nie długo. Nie byłam w stanie cię zabić, gdy ty mogłeś to zrobić bez najmniejszego drgnienia powieką.
Otarłam oczy wierzchem dłoni. Nagle, nie wiedzieć czemu, moje serce zapałało wściekłością.
-I teraz po tym wszystkim masz tak po prostu odejść?! To nie tak miało się skończyć, to nie tak miało wyglądać, to nie tak miało być! Dlaczego nie możemy tak po prostu razem dzielić resztę życia?!-do tej pory mówiłam normalnym tonem głosu, jednak potem wszystko krzyczałam.-Mówiłeś zawsze! ZAWSZE! To chyba jakaś obietnica, prawda?! Miałeś być zawsze przy mnie i nigdy mnie już nie opuścić! A teraz po prostu sobie idziesz! Jesteś kłamcą! KŁAMCĄ!
Gwałtownie złapałam się za włosy i mocno szarpnęłam, żeby nie stracić kontaktu z rzeczywistością. Zaczęłam kołysać się w przód i w tył, lecz nawet to nie powstrzymało mnie od gwałtownego szlochu.
-Po prostu mnie nie zostawiaj och proszę nie zostawiaj mnie samej proszę nie rób mi tego nie kolejny raz Peeta proszę zostań mną-szeptałam szybko, co przerwał głośny dźwięk maszyny, monitorującej pracę jego serca.
Koniec.
Właśnie w tej chwili.
Już ostateczny.
Położyłam głowę na jego piersi, jednak nie słyszałam już bicia serca. Wiedziałam,że zaraz pewnie przyjdzie jakiś lekarz lub pielęgniarka, którzy każą mi go opuścić. Ja jednak nie będę chciała tego zrobić, pojawi się ochroniarz i odbiorą mi go siłą. Byłam tak przewidywalna.
Rozmyślałam, gdy usłyszałam jak maszyna monitorująca jego serce znów szaleje i zaczyna wydawać gwałtowne, krótkie dźwięki. Zignorowałam je, bo, mówiąc szczerze, nie wiedziałam co to dokładnie znaczy, a resztki nadziei już dawno mnie opuściły. Przymknęłam powieki i znów zaczęłam przyglądać się mojemu położeniu. Byłam sama. Po powrocie do Dwunastego Dystryktu czekałyby tylko na mnie dwa puste domu i Jaskier, który pałętał się pewnie gdzieś po lesie, gdzie uciekł po tym pamiętnym dniu chwilowego rozejmu.
-Peeta proszę wróć nie obchodzi mnie gdzie teraz już możesz być ale po prostu wróć nie zostawiaj mnie gdy cię tak bardzo potrzebuję wróć proszę proszę proszę zostań ze mną błągam-szeptałam, a mój zapłakany głos tłumił lekko materiał jego koszuli.
Nagle poczułam delikatny ruch, usłyszałam szelest. Miałam niezachwianą wręcz pewność,że to Doktor Fellows. Nie dotarł do mnie jednak dźwięk otwieranych drzwi...chociaż nie było to takie dziwne, biorąc pod uwagę iż byłam zagubiona we własnej duszy. Nawet, gdy poczułam, jak ktoś mnie obejmuje, miałam wrażenie,że to Doktor, który próbuje mnie po przyjacielsku pocieszyć. Tym większy szok odczułam, gdy usłyszałam cichą odpowiedź na moje wezwanie:
-Zawsze.
Gwałtownie poderwałam głowę i spojrzałam prosto w błękitne oczy Peety. Przeżywałam tyle emocji na raz, że nie byłam w stanie zidentyfikować żadnej z nich. Położyłam dłonie na jego policzkach i mocno pocałowałam. Czułam go, jego ciepło, jego miękkie usta, jego oddech. Kiedy odsunęłam się w końcu od niego, znów krzyczałam.
-To był okropne! Nie wierzę,że mogłeś mi to zrobić! Już nigdy nie pozwolę ci odejść, nawet na sekundę, rozumiesz? Już nigdy mnie nie zostawisz, jasne?!
Jego uśmiech jeszcze bardziej mnie zdenerwował, ale uspokoiłam się, gdy skinął głową i odpowiedział:
-Obiecuję.
Tym razem to on mnie pocałował.

I co? :D Podobał się rozdział? Czekam na wasze komy. Może przynajmniej raz od kilku rozdziałów nie pojawią się tam groźby śmierci XD