Prolog

Dedykuję ten rozdział Marcie Żabickiej ;)
Każdemu życzę miłego czytania!

[Muzyka w tle-numer 03 z playlisty ,,Rue'sLullaby"]
Budzę się z krzykiem. Gwałtownie podnoszę się do pozycji siedzącej. Całe moje ciało jest spocone, podkoszulek przykleił mi się do pleców. Włosy pozwijały się w strąki, przesuwam dłonią po wilgotnym karku. Przed chwilą było mi gorąco, teraz znów zrobiło się zimno. Otacza mnie ciemność, oczy dopiero po chwili wychwytują obiekty w ciemności. Chowam twarz w dłoniach. Przez chwilę czułam ulgę, że dane mi było się obudzić, ale teraz wracają straszne obrazy, od których przez całą noc starałam się uciec. Nie mogłam jednak tego zrobić, chcąc nie chcąc stałam się więźniem własnego umysłu, który nie pozwolił zaznać mi momentu ukojenia. Nie wiem, czy teraz znowu zasnę. Niekoniecznie dziś, ale w ogóle, do końca życia. Noce stały się moją udręką, boję się zasnąć w przekonaniu, że po zamknięciu powiek nadejdzie kolejna faza psychicznych tortur. Kiedy dopadały mnie koszmary przed trzecim Ćwierćwieczem Poskromienia, obok mnie zawsze był Peeta, którego ciepłe ręce obejmowały mnie , gdy najbardziej tego potrzebowałam. Przyciskał mnie do piersi, a ja mogłam choć przez chwilę odetchnąć, zapomnieć o koszmarach. A teraz? Byłam sama w moim pięknym domu w Wiosce Zwycięzców. Dawniej cieszyłabym się z takiego obrotu sprawy. Zanim trafiłam na arenę, mimo iż bałam się Igrzysk, chciałam mieć taki dom. Niekoniecznie zależało mi na grubych pieniądzach, które zwycięzcy trybuci dostają od Kapitolu, ale miło byłoby mieć ich choć troszkę więcej. Nie musiałabym bać się o nasz byt. Nasze przeżycie stałoby się łatwiejsze. Ach, jak tęsknię za tamtymi dniami! Może i bywało różnie, ale wszystko byłoby lepsze niż to, co spotyka mnie dzisiaj. Gdybym miała wybór to bez wahania oddałabym wielki dom, prywatność, pięniądze, w zamian za polowania z Gale'em, rozmowy z Prim i naszą małą chałupkę w Złożysku. Moja siostra. Primrose. Wspomnienia biegną mi przed oczami jak rozpędzone konie. Zupełnie jak gdyby ktoś puścił mi nagranie w mocnym przyspieszniu. Ciągnę dłońmi włosy na głowie, upadam na poduszki. Znowu krzyczę, gdy przypominam sobie, że nigdy jej już nie zobaczę. Tak bardzo ją kocham, tęsknie za nią, a jej brak sprawia mi fizyczny ból. Cierpię w agoni, gdy przed o oczami staje mi moment jej śmierci. Widziałam, jak, mimo tego, iż była uwięziona, pomagała innym dzieciom. Do końca pozostała dobra, czuła, współczująca. A potem zobaczyła mnie. Jej usta ułożyły się w słowa, jej ostatnie słowa, których nie było dane mi usłyszeć. Zdaje mi się, że wymówiła moje imię, ale nigdy nie dowiem się, czy to prawda. To było jej nieme wołanie o pomoc, a ja nie mogłam zrobić nic. Mimo to czuję, że to moja wina, bo ja jedyna mogłam coś zrobić. Jednak czy zdążyłabym na czas? Czy również zginęłabym w kaskadzie płomieni? Zresztą, to bez znaczenia. Już teraz czuję się martwa.