Rozdział 44 Podróż poślubna

Dobra, zostawiam Wam ten rozdział już teraz, ale korekty dokonam, gdy wrócę z francuskiego! Póki co pisalam po prostu wszystko, co przyszło mi do gowy, bez większego sprawdzania ;) 

Dedykuję ten rozdział Aaliyah Haughton. :) Mam nadzieję,że dobrze napisałam Twoją ksywkę ;) 

Życzę miłego czytania! Zaczęłam pisać wczoraj, w Dzień Singla, więc koniec ze szczęściem xDDD Więcej akcji! Jednak dopiero pod koniec, cieszcie się ostatkami radości ;) :****

Ostatnie senne obrazy opuszczały mój umysł, zacierając po sobie ślady czernią i szarością. Czułam na odsłoniętej skórze pierwsze pocałunki porannego blasku słońca. Westchnęłam, gdy do moich nozdrzy dostał się subtelny i urzekający zapach róż. Rozchyliłam powieki z cudownym przeświadczeniem, że, wracając do rzeczywistości, dalej będę się czuć jak podczas przeżywania sennych marzeń.

Duże okno otwarte było na ościerz, wpuszczało do środka przesycone światłością powietrze. Zabłąkane drobinki kurzu tańczyły powiędzy zwiewnymi, falującymi firankami. Przesunęłam dłonią po miękkim materacu,ale na nic nie natrafiłam. Druga część łóżka była pusta. Dostrzegłszy ten fakt, zorientowałam się,że słyszę odgłosy smażenia i pieczenia mniej więcej z okolic parteru.

Wyskoczyłam szybko z łóżka i zorientowałam się, że jestem naga, a cała moja garderoba z poprzedniego dnia leżała porozrzucana po podłodze. Zarumieniłam się i poszłam do łazienki po swój szlafrok, który, razem z resztą rzeczy, przyniosłam do Peety po weselu, kiedy się do niego wprowadzałam i w symbolicznym geście powitania przeniósł mnie przez próg. 

Odruchowo zaczęłam zbierać ubrania-Peety i moje. Powrzucałam je szybko do kosza na brudne pranie. Po chwili zastanowienia pościeliłam też łóżko. Te proste, domowe czynności od razu sprawiły, że poczułam ciepło w okolicy serca. 

Zeszłam powoli po schodach, wdychając unoszący się wokół zapach świeżego pieczywa. W kuchni zastałam Peetę. Właśnie wyjmował z pieca dwa duże, zarumienione bochny chleba. Na mój widok uśmiechnął się promiennie. Odłożył szybko blachę z parującym pieczywem, odckgórego zaburczało mi w brzuchu, i pokonał dzielący nas dystans.

-Dzień dobry-powiedział czule. Pocałował mnie lekko w usta, przyciskając swoje wargi do moich nieco dłużej niż zwykle. Był to bardzo słodki i miły pocałunek. Idealny na dobry początek dnia.

-Dzień dobry-odpowiedziałam. Powędrowałam wzrokiem w stronę stołu, na którym znajdował się aromatyczny chleb, trochę bułek z serem i duża sterta puszystych naleśników.-Chyba za bardzo mnie rozpieszczasz.

-Ja? Skądże znowu-uśmiechnął się do mnie po raz kolejny o zachęcająco odsunął mi krzesło.

Śniadanie minęło nam w bardzo wesołej atmosferze w towarzystwie miłej pogawędki. Chrupaliśmy kromki chrupkiego na zewnątrz i miękkiego w środku chleba z masłem, delektowaliśmy się naleśnikami i popijaliśmy świeżą kawę. Przy okazji dowiedziałam się,że Peeta ma zamiar reaktywować piekarnię należącą niegdyś do jego rodziców. Pomysł ten spodobał mi się od razu.

Po śniadaniu zabrałam się za zmywanie naczyń. Niemalże automatycznie polewałam talerze i sztućce wodą oraz płynem, bowiem myślami byłam już gdzie indziej. Mimowolnie wspominałam wydarzenia poprzedniej nocy i uśmiechałam się pod nosem.

Odłożyłam ostatni talerzyk na suszarka i odwróciłam się, wpadając na Peetę, który intensywnie wpatrywał się we mnie niebiańsko błękitnymi oczami. Objął mnie swoimi szerokimi, umięśnionymi ramionami i przyciągnął do siebie. Odruchowo oparłam dłonie o jego pierś. Pod opuszczkami palców czułam dudnienie jego serca. 

Peeta przycisnął swoje wargi do moich, na co moje usta rozchyliły się niemal automatycznie, po czym wsunął palce w moje włosy i przechylił lekko moją głowę by pogłębić pocałunek. Nasze języki spletły się w szalonym, pełnym dzikości tańcu, a bulgot krwi buzującej gwałtownie w żyłach przeszedł w crescendo. 

Uniosłam nogę i ułożyłam ją na wysokości talii Peety by jeszcze mocniej przycisnąć go do siebie. Nasze rozpalone namiętnością ciała przylegały do siebie na całej długości. W miejscach, gdzie stykaliśmy się niczym niezasłoniętą skórą, czułam żar. Powietrze przesycone było iskrami. 

Miałam wrażenie, że czas zatrzymał się w miejscu. Pragnęłam Peety tak bardzo, że nie myślałam o niczym innym niż jego ciepło, smak, przyspieszony oddech. Otwierałam przed nim swoje największe pragnienia i otwierałam się na jego niewypowiedzane myśli, słowa i prośby. Chciałam, aby każdy kolejny dzień w towarzystwie ukochanego męża przynosił mi tyle samo radości, żaru i słodyczy.

Poniekąd moje marzenie się spełniło. 

Pomimo że nie popadaliśmy naszymi działaniami w rutynę, każdy dzień nabierał stałego rytmu. Budziłam się dość wcześnie i jadłam razem z Peetą śniadanie, po czym zabierałam się za sprzątanie. Następnie spędzaliśmy czas na mniej lu bardziej...fizycznych zajęciach. Popołudniami wychodziłam na polowanie bądź też pomagałam mojemu mężowi w odnawianiu starej piekarni. Mellark's Bakery miała wystartować ze swoją działalnością w styczniu. Wieczorami, po kolacji, brałam prysznic i zasypiałam w ramionach Peety. 

Wszystko w końcu obrało właściwy tor. 

Na kilka słów zasługuje także sam Dystrykt. Ukończono budowę fabryki lekarstw. Stare kopalnie zaczęto zasypywać, a pierwsze rośliny, pomimo złej, wyjałowionej gleby wzmocnionej naprędce sztucznymi nawozami, wyrosły na odnowionych terenach. Niektóre miejsca wykopywania węgla zaczęto od nowa wykorzystywać przy pomocy najnowszych maszyn. Zmieniło się także centrum Dwunastki. Budynki, które najbardziej ucierpiały zostały odbudowane, puste domy na powrót zaczęły zasiedlać niegdyś mieszkające w nich rodziny i ludzie będący potomkami przesiedlonych niegdyś górników, których za karę zostali zesłani poza jego obręb. Ponad to postawiono nowoczesny szpital, ratusz w miejsce starego Pałacu Sprawiedliwości i szkołę. 

Zaczęłam planować długie życie z Peetą, jednak jeden z zaplanowanych punktów miał chyba zamiar dać o sobie znać wcześniej, niż to sobie wyobrażałam. 

Dzień przed wyjazdem na naszą podróż poślubną, która była zaplanowana na dziesiątego grudnia)obudziłam się o wiele wcześniej niż zwykle. W chwili uniesienia zaspanych powiek poczułam aię tak, jakby ktoś z całej siły kopnął mnie w żołądek. Pobiegłam szybko do toalety. W ostatniej chwili by nie ubrudzić podłogi wymiocinami.

Usiadłam na podłodze i oparłam głowę o chłodną ścianę, wsłuchując się w odgłos spuszczanej wody. Zaczęłam intensywnie zastanawiać się, co mogło spowodować u mnie taki stan, ale po krótkiej analizie poprzedniego dnia nie dostrzegłam możliwego winowajcy. Odruchowo wzięłam też z mojej szuflady kalendarzyk i do zwracania doszedł jeszcze jeden, dość charakterystyczny i jasny objaw. Zdecydowałam , że wybiorę się do nowo otwartego szpitala. 

Kiedy usłyszałam:,,Gratuluję!" z ust uśmiechniętego lekarza, nie musiałam czekać, aż doktor wypowie diagnozę. Wszystkie kawałki układanki zaczęły do siebie pasować. Kiedy zapytałam:,,Jak długo?", usłyszałam, że od około dwóch miesięcy. No tak. To by pasowało.

Zapisałam sobie numer lekarza, podziękowałam i wyszłam. Sama nie potrafiłam wtedy stwierdzić, jak się czułam. Przez chwilę w ogóle nie mogłam przyjąć do wiadomości tej zaskakującej informacji. Jednak w końcu, kiedy pogodziłam się z faktem...

Poczułam się niewyobrażalnie szczęśliwa. Nagle zrozumiałam, że to, co czeka mnie i Peetę, jest tak naprawdę początkiem nowej, jeszcze piękniejszej przygody, której skutki, jak nasza miłość, będą wieczne. 

Kiedy mój mąż dowiedział się o tym, przez chwilę milczał. Zaczęłam się niepokoić i zastanawiać, czy aby na pewno się ucieszył, ale wtedy jego twarz rozjaśniła się uśmiechem tak szerokim, że zdawał się nie mieścić na twarzy. Przytulił mnie mocno i wpatrywał się mnie, jak gdyby już nigdy nie chciał spojrzeć na nic innego. 

Kolejny dzień przyniósł jeszcze więcej niespodzianek. W Drugim Dystrykcie śnieg i lód odmienił niegdyś puste i przygnębiające szarością góry w zimowy raj rodem z bajek o Królowej Śniegu. Sterty białego puchu i przypominające klejnoty sople ozdabiały dachy wszystkich domków-w tym i naszego.

Razem z Peetą od razu wybraliśmy się na spacer. Chłodne powietrze szczypało delikatnie nam policzki. W powietrzu wirowały płatki śniegu. Każdemu naszemu krokowi towarzyszyło ciche skrzypienie. Słońce zmieniało teren wokół w nas w krainę srebra i kryształów. 

Im dalej szliśmy przed siebie, tym bardziej chłód dawał o sobie znać, ale mimo to i tak daleko było mu od nieprzyjemnego zimna. Odruchowo jednak sięgnęłam do kieszeni po rękawiczki...które mi wypadły. Odruchowo spojrzałam za siebie. 

-Może upuściłaś je gdzieś niedaleko? Szukałaś chusteczek w kieszeniach, może po prostu nie zamknęłaś kieszni-zasugerował Peeta.

-Taaak...to ma sens. Poczekaj chwilkę, przebiegnę się. Może są gdzieś niedaleko-odpowiedziałam i potruchtałam zostawionymi przez nas śladami. 

Rękawiczki znalazłam około dwóch minut drogi. Leżały w stercie śniegu nieopodal wydeptanej śladami ścieżki. 

Już miałam zawracać, gdy usłyszałam skrzypienie za moimi plecami. Odwróciłam się gwałtownie, ale niczego nie zauważyłam...poza świeżymi śladami na śniegu. Pochyliłam się odruchowo by je przeanalizować i upewnić się,że nie są wytworem mojej wyobraźni. Kiedy moje obawy potwierdziły się, poczułam, jak przerażenie rośnie w moim ciele, aby, w chwili największego natężenia, dosłownie zmrozić mi mięśnie. 

-Peeta...-szepnęłam do siebie, gdy odzyskałam zdolność ruchu. Nagle zrozumiałam, co się dzieje i zaczęłam krzyczeć.-Peeta! Peeta!

-Katniss? Co się dzieje?-odpowiedział mi, ale ledwie go usłyszałam. Był za daleko.

Poczułam, jak czyjeś dłonie zaciskają się na moich ramionach i gwałtownie popychają do przodu. Uderzyłam napastnika w bok i z bijącym głośno sercem wyswobodziłam się. Zaczęłam uciekać tam, gdzie spodziewałam się znaleźć Peetę, ale wtedy coś uderzyło w moje dłonie i poleciałam jak długa na ziemię, odruchowo osłaniając rękoma brzuch, przez co to głowa dostała najmocniej. Zobaczyłam gwiazdy przed oczami, gdy gruchnęłam czołoem o podłoże. Spróbowałam się podnieść do pozycji klęczącej, odwróciłam się przez to tyłem do zagrożenia. Wielki błąd. 

Zdążyłam tylko po raz kolejny zawołać Peetę, tym razem dodając do tego też prośbę o pomoc, gdy poczułam mocne uderzenie w głowę. Mrok zasłonił mi świat na sekundę po tym, gdy z dala między drzewami mignęła mi burza złotych, zmierzwionych szaleńczym biegem włosów i wysoka sylwetka męża biegnącego mi na ratunek. Za daleko. Był za daleko by zdążyć mi pomóc. 

Coś pociągnęło mnie szybko, plecami szurałam o śnieg. W chwilach nawrotów trzeźwego myślenia odczuwałam silne przerażenie. Wiedziałam, że muszę spróbować uciec. Dla Peety. Dla mojego dziecka, naszego dziecka. 

Kopnęłam ciągnącego mnie napastnika w bok. Był sam, miałam naprawdę duże szanse na ucieczkę. Podniosłam pierwszy kamień, który udało mi się wymacać w śniegu i uderzyłam go w głowę.

-Niech to szlag-zaklął pod nosem. Miałam wrażenie, że skądś znam ten głos. Jednak nie widziałam jego twarzy tylko wychodzące spod czapki kosmyki czarnych włosów. Spróbowałam uciec, ale ta chwila wahania zabrała mi cenne sekundy, ktorych mi zabrakło. Poczułam, jak coś dociska mnie do podłoża. Uniosłam na chwilę głowę, nim ciemność po raz kolejny otuliła mnie swoimi ramionami. Ostatnim, o czym zdążyłam pomyśleć, było to, że mój oprawca miał szare oczy. Takie same jak moje. Takie same jak jego matka i reszta mieszkańców Złożyska. 

Pamiętajcie, zostawcie komentarze ze swoją opinią! :D